ما اهل دليم اشاره را ميفهميم

راز شب پر ستاره را مي فهمیم

 با پنجره هاي بسته عادت داریم

با هرچه دل شكسته نسبت داریم 

زمهرت سیر را سیراب کردم

رخت را در نظر محراب کردم

برای آنکه دل آتش نگیرد

نگاه آخرت را قاب کردم... 

مشتاق گل از سرزنش خار نترسد

جویای رخ یار ز اغیار نترسد

آنکس که چو منصور زند لاف انالحق

از طعنه ی نامحرم اسرار نترسد... 

اين غـزل با ياد چشمـــان تو غـــوغا مي کند

يک دريچه ســـوي فـــردا با تو پيــدا مي کند

اي صميمي با تمــــام واژه هــــاي عاشقي!

اين حضــورت را نمي داني چه با ما مي کند 

دلبرم اندر خيالم خود نمايي ميكند

در فراقش اي دل من بينوايي ميكند

او برفت و پشت پا زد بر دل و دنياي من

 كار دل را بين كه بهرش بيقراري ميكند

اين غـزل با ياد چشمـــان تو غـــوغا مي کند

يک دريچه ســـوي فـــردا با تو پيــدا مي کند

اي صميمي با تمــــام واژه هــــاي عاشقي

اين حضــورت را نمي داني چه با ما مي کند 

طبيب دردمي ، درمان نخواهم

خراب عشقم و سامان نخواهم


هزاران دفعه با خود عهد کردم

به پاي عشق حتي جان نخواهم 

غم ياد تــو درجانــــــم نشسته

بلــــــــور بغضهـــــايم را شکسته

دوبــاره دست پرمهــــــــر خيالت

دلــــــم را بر ضريح عشـــق بسته 

نگاهی آشنا به ياس كردم

تو را در برگ گل احساس كردم

خلاصه در كلاس ناز چشمات

دو واحد عاشقي را پاس كردم

 کسی که روشنی را جار ميزد 

برای باد و باران زار ميزد

درون حضرت آيينه ديدم

که روح خسته اش را دار ميزد